Słownik pojęć

Art deco
swoją nazwę zawdzięcza otwartej w 1925 roku w Paryżu wystawie Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industries Modernes. Wtedy zaprezentowano nowe formy mebli w których dekoracja została uproszczona do delikatnych linii. Przed 1925 rokiem nurt ten znany był jako modernizm lub styl modern. Art. deco jest zjawiskiem złożonym, w którym elementy pochodzące z różnych nurtów zostały ze sobą przemieszane. Z rozwijającego się równocześnie kubizmu zaczerpnięto masywne i kanciaste formy, z malarstwa fowistów i ekspresjonistów zapożyczono żywe i kontrastujące kolory, z wiedeńskiej secesji zapożyczono dekoracje składająca się z kół i kwadratów.

Do budowy mebli wykorzystywano różne gatunki drewna np.: mahoń, klon, jesion, palisander, heban (jako fornir). Poza pokrywaniem powierzchni mebli fornirem wykańczano je także lakierując, stosując intarsje lub w najbardziej wyrafinowanych obiektach powlekając powierzchnię skórą rekina lub węża.

Art deco z dekoracyjnego nurtu jakim był w latach dwudziestych przeobraził się w elegancki funkcjonalizm lat trzydziestych, a stosowanie drogich materiałów uczyniło z art deco styl luksusowy dostępny dla osób zamożnych.

Wiele mebli wykonanych w tej stylistyce ze względu na formie i jakość wykończenia zaliczamy do dzieł sztuki.

Wybitnymi postaciami okresu art-deco są: Jacques Emile Ruhlmann, Pierre Legrain, Paul IribeAndre Groult



Emile-Jacques Ruhlmann
urodził się w Paryżu w dniu 28 sierpnia 1879 

W 1919 roku założył firmę projektową, która projektowała wszystko od tapet do dywanów, przez lampy i meble designerskie. Ruhlmann nigdy nie kształcił się w rzemiośle, zatrudniał ponad stu pracowników, w tym rysowników, tapicerów i mistrzów stolarskich, którzy realizowali jego projekty.

Projekty Ruhlmanna charakteryzowały się upraszczaniem i stosowaniem delikatnej smukłej linii, oraz bardzo starannie wykończoną powierzchnią. Smukłe nogi stolików, biurek, komód czy krzeseł często oparte były o zewnętrzną stronę mebli tworząc swego rodzaju element dekoracyjny. Ruhlmann często do produkcji swoich mebli używał rzadkich materiałów takich jak heban makasarski, drewno sandałowe, amarant. Powierzchnie ozdabiał intarsjami z kości słoniowej i szylkretem, srebrem, pozłacanym brązem. W zdobieniach wykorzystywał elementy girland, koszy z kwiatami i geometrycznych wzorów.

Andre Groult
(1884 - 1966) francuski dekorator i twórca mebli designerskich. Projektował kompletne wnętrza, w których wszystkie elementy miały ze sobą współgrać nawet w warstwie symbolicznej. Jego styl cechuje odwołanie do XIX wiecznej sztuki, kształty jego mebli są obszerne, bardzo wygodne, powierzchnie mebli wykańczał barwioną na zielono skórą rekina.

Legrain stał się znany za interpretacje Afryki i przedmiotów obrzędowych prestiż.

Legrain stworzył dwa różne zbiory prac: około 1200 wzorów introligatorskich i wiele mniejszych produkcji mebli dla francuskich domów mody.

Pierre Legrain tworząc swoje meble designerskie wykorzystywał formy kubistyczne i pierwotne. Jego meble były najbardziej nowatorskim nurtem stylu art deco. W dekorowaniu sięgał po lakę, masę perłową, aksamit, blachę lustrzaną i chromowany metal.

Paul Iribe
(1883 - 1935), francuski projektant mebli, dziennikarz, artysta, projektant mody. Do wykańczania zaprojektowanych w swojej pracowni mebli wykorzystywał skórę rekina, którą łączył z drewnem (heban) oraz kamieniem (np.: czarny marmur). Jako dekorację stosował stylizowane kosze z kwiatami, które przedstawiał w oszczędny linearny sposób. Swoją karierę zapoczątkowaną we Francji z powodzeniem kontynuował w Stanach Zjednoczonych. Jego meble designerskie były doceniane na całym świecie.

Opracowania powstały w oparciu o http://meble.swarzedz.pl, oraz materiały własne.

Biedermeier
(niem. Biedermeier) — styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz, rozwinięty w Europie Środkowej, głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach z tego kręgu kultury w okresie pomiędzy 1815 (Kongres wiedeński) a rokiem 1848 (Wiosna Ludów). Styl ten jest odpowiednikiem stylu Regency w Anglii, Stylu Federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Empire (styl cesarstwa) we Francji.

Głównym założeniem stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych przypadkach jest problematyczne. Najbardziej wyraziście i powszechnie przejawiał się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. W tym przypadku nacisk położony był na użyteczność i wygodę projektowanych przedmiotów. Preferowano jasne, pogodne barwy, zarówno w doborze gatunków drewna jak i ozdób. Zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowości sprzętu. Często wykonywano stoły o zaokrąglonych kształtach i opierające się na jednej nodze. Charakter wnętrz mieszkalnych w typie biedermeier cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych, zdobionych rysunkiem kwiatów lub pasami, tapet.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Biedermeier

Chesterfield
to charakterystyczny wzór skórzanych, głęboko pikowanych guzikami sof i foteli. Meble Chesterfield pochodzą z Wysp Brytyjskich i moda na nie trwa już od przełomu XIX i XX wieku.

Zdobią one zarówno stylowe salony, sale klubowe jak i nowoczesne wnętrza. Meble te dodadzą każdemu pomieszczeniu klasycznego stylu i prestiżu dlatego są chętnie wybierane przez dekoratorów i architektów wnętrz.

Fornir
to naturalne okleiny pozyskiwane z różnych gatunków drewna, mające szerokie zastosowania w aranżacji wnętrz i meblarstwie, jak również okleiny modyfikowane, które stanowią efektowne i trwałe wykończenie mebli.

Fornirowanie
czyli okleinowanie jest jedną z metod wykańczania powierzchni mebli. Jej istota polega na pokrywaniu materiału bazowego cienką warstwą drewna. Dobry gatunkowo fornir zapewni meblom długowieczność i piękno litego drzewa.

Geneza mebli Chesterfield
Nie można jednoznacznie powiedzieć skąd w meblarstwie pochodzi nazwa Chesterfield i gdzie powstały pierwsze wzorcowe egzemplarze tych mebli.

Jedna z teorii najbardziej prawdopodobna mówi, że pierwsze egzemplarze powstały w Anglii na zamówienie hrabiego Philipa Stanhope w II połowie XVIII wieku. (Czwartego hrabiego regionu Chesterfield)

Kolejna teoria sugeruje kanadyjskie pochodzenie nazwy. W Kanadzie określeniem chesterfield określa się po prostu każdą sofę nie koniecznie przypominającą charakterystyczną dla Chesterfieldów linie.

Schaby Chic
to termin, który stworzyła Pani Rachel Ashwell. Napisała ona książkę pod  tytułem Schaby Chic i opisała w nim styl aranżacji wnętrz, w którym głównym punktem są stare przedmioty. Zestawia się meble nowe z mocno zniszczonymi eksponując na pierwszym planie właśnie te zniszczone. Im przedmiot bardziej naznaczony czasem tym lepiej. 
Ponieważ nie zawsze łatwo o oryginalne stare meble dlatego postarza się je przez specjalne przecierki, obdarcia, spękania, niedomalowania, nakładanie wielu warstw farb itd.
  
Kolorystyka Shaby Chic to najczęściej jasne, rozbielone - tzw. pastelowe lub pożółcone odcienie. Złamane biele, szarości i wyblakłe róże i jasne błękity, ale także pożółcone, wypłowiałe czernie i brązy.  Styl shabby chic jest stylem wyjątkowo romantycznym przez co uważa się go za kobiecy.

Shabby- oznacza stary, obdarty, zniszczony, podniszczony.

Chic- oznacza po prostu szyk. 

Rokoko
– nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie.

Meble w okresie rokoka zmieniają swoje wymiary i kształty. Z ciężkich pompatycznych sprzętów stają się lekkie i ruchliwe. W stosunku do mebli pojawia się pojęcie garnituru czyli umeblowania jakiegoś wnętrza w stoły ,krzesła, fotele itp. utrzymanych w jednolitym charakterze i obitych jednakową tkaniną obiciową. Pierwsze meble o rokokowych formach zaczęto konstruować w latach 1715- 1723. Początkowo formy rokokowe objawiały się w postaci nieznacznie wygiętych nóg w kształcie litery S. Wraz z upływem czasu wszystkie linie w meblach stają się powyginane, płaszczyzny staja się wypukłe i wklęsłe, narożniki zaokrąglone. Podpory mebli mają teraz formę płynną, są pozbawione łączyn i pogrubione u nasady. Podział tektoniczny mebli zostaje zatarty, nogi stapiają sie w jedną całości z elementem dźwiganym. Powierzchnie mebli zostają malowane w jasnych kolorach, małe płaszczyzny wypełniano złocona snycerką. Pojawiły się w użyciu nowe forniry z drzew egzotycznych – amarant, cytryna, palisander, róża itp. Używano go na okładziny w postaci forniru przycinanego w szachownice, romby, ornament wstęgowy, kwiatowy .

Źródła:
http://meble.swarzedz.pl/index.php?id=42
http://pl.wikipedia.org/wiki/Rokoko

De Stijl
Powstały w Holandii De Stijl odrzuca wszystko to, co nie ma uzasadnienia konstrukcyjnego i funkcjonalnego. Najbardziej znanym przedstawicielem De Stijl był Gevritt Rietveld, który uważał, że szkielet mebla powinien być prosty – a prostotę tę należy uwidocznić. Spośród jego projektów należy wyróżnić krzesło „red blue” (1918 r.) oraz krzesło „zig-zag” (1934 r.).

Źródła:
http://www.starocie.waw.pl/inne.htm

Szezlong
to forma leżanki z oparciem przy krótszym boku. Sofka przypominająca kształtem wydłużony fotel.

Verner Panton (1926-1998) ukończył studia w Technical School w Odense oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze. W latach 50-tych współpracował z Arne Jacobsenem i był to niezwykle ważny okres dla projektanta, jak sam twierdził nauczył się od niego więcej niż od kogokolwiek innego". Następnie wyruszył w podróż naukową do Holandii, Niemiec, Francji i Włoch. Po powrocie, w latach 1955-1962 kierował własnym biurem projektowym.
Jego meble designerskie były wówczas już znane ze swojego charakterystycznego stylu, intensywnej kolorystyki i geometrycznych kształtów w stylu Pop Art. Wtedy rozpoczął współpracę z Vitrą oraz Hermannem Millerem, który w 1967 roku rozpoczął produkcję jego słynnego krzesła "Panton".

Źródło:
http://www.rzeczowo.gazetadom.pl/rzeczowo/1,83512,5836826,Klasycy_designu___Verner_Panton.html

Arne Jacobsen (ur. 1902- zm. 1971), architekt i projektant działający w Kopenhadze. Ojciec współczesnego, duńskiego wzornictwa.

Zasłynął swoimi architektonicznymi projektami budynków, ale znany jest przede wszystkim z wystrojów wnętrz, przede wszystkim sławe przynoszą mu zaprojektowane przez niego meble designerskie. Już jako student Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze odnosił sukcesy na licznych wystawach. Światowy rozgłos przyniosło mu minimalistyczne krzesełko które swym kształtem przypomina mrówkę. Krzesło to było bezpośrednią odpowiedzią na potrzeby ludzi zamieszkujących małe mieszkania. Miało być niewielkie, niedrogie i lekkie.

Krzesło to zapoczątkowało całą krzesło Series 7 jedno z najpopularniejszych krzeseł w Europie, w samej Danii są niemal w każdym domu, urzędzie czy szkole. Krzesło to występuje w różnych wersjach np.: z podłokietnikami, z płaskim siedziskiem

Krzesło to charakteryzowała prostota formy oraz wygoda stało się sztandarowym przykładem twórczości Jacobsena. Projekt ten zapoczątkował całą serię znanych na całym świecie są to między innymi "Łabędź", "Jajo" i "Kropla".

Źródło:
http://www.rzeczowo.gazetadom.pl/rzeczowo/1,83512,5667510,Klasycy_designu___Arne_Jacobsen.html

Eero Aarnio to jedno z najważniejszych nazwisk w świecie projektowania w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Urodził się w 1932 roku w Finlandii. Studiował w Institute of Industrial Arts w Helsinkach. W 1962 roku otworzył własne biuro projektowe. Był pionierem w użyciu plastiku z którym eksperymentował. Jego prace charakteryzują żywe barwy i organiczne formy, łamiące w ten sposób obowiązujące dotychczas konwencje. To była era postępu i rozwoju ekonomicznego w Finlandii. Finowie żywo interesowali się kulturą Zachodu z wzajemnością zachód kochał fińskie wzornictwo.Początkowo korzystał z naturalnych materiałów i rzemieślniczych technik. Pierwszym jego projektem był rattanowy stołek Juttu. Przełomem było odkrycie przez niego laminatu dzięki temu powstały najpopularniejsze jego meble designerskie.

Fotel w kształcie kuli pojechał w 1966 roku na Międzynarodowe Targi Mebli w Kolonii i natychmiast stał się sensacją. W ciągu tygodnia projekt sprzedał się do ponad 30 krajów, a Eero Aarnio zyskał miano ikony pop designu.

To było o tyle zaskakujące, że jego intencją było stworzenie jak najbardziej praktycznej, funkcjonalnej formy z nowego rodzaju materii. Nie było mowy ani o estetyce pop ani o futurystycznym wyglądzie. Ball Chair jest rodzajem mebla o bardzo niekonwencjonalnym kształcie. Jest przytulny i pozwala odizolować się od otoczenia - to jakby pokój w pokoju. Dwa lata później powstał Bubble Chair. Powstał na zasadzie redukcji, jak to powiedział Ludwig Mies van der Rohe: ''Mniej znaczy więcej''. Idea była taka, żeby wpuścić do środka więcej światła. Następnie przyszły kolejne projekty: Pastil Chair, Tomato Chair, Formula Chair, Screw Table i Pony Chair i przyniosły mu międzynarodową sławę. O Pony Chair Aarnio powiedział: 'Krzesło jest krzesłem, jest krzesłem... lecz siedzisko niekoniecznie musi być krzesłem'. Po długiej przerwie Aarnio przedstawił nowe produkty, między innymi: stół Parabel, kolekcję mebli dla dzieci : Puppy i Tipi oraz krzesło Trioli, a także lampy Double Buble, Swan i Origo czy ściankę w kształcie drzewa.

Źródło:
http://www.rzeczowo.gazetadom.pl/rzeczowo/1,83512,5850048,Klasycy_designu__Eero_Aarnio.html

Pop-art (z angielskiego popular art - "sztuka popularna, powszechna"), kierunek sztuki współczesnej, którego twórcy używają form dobitnych, uproszczonych, nawiązujących do środowiska wielkomiejskiego.

Pop-art charakteryzuje się zaskakującą różnorodnością technik, tematyki (np. puszki konserw, kanapki, butelki coca-coli), prostotą i świadomym lekceważeniem tradycji rzemiosła w sztuce.

Założeniem pop-artu było rozpowszechnianie dzieł za pomocą środków masowego przekazu. Pop-art, wywodzący się częściowo z dadaizmu, narodził się w latach 1950-1960 niezależnie w Anglii i USA, we Francji, z uwagi na swój związek z codziennością, był nazywany nowym realizmem.

Źródło:
http://portalwiedzy.onet.pl

Konstantin Grcic, urodzony w 1965 r. w Monachium, jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych współczesnych projektantów w Niemczech.

Grcic rozpoczął swoje wykształcenie zawodowe od kursu stolarzy meblowych, a potem podjął studia na wydziale wzornictwa w Royal College of Art w Londynie. Przez rok pracował jako asystent Jaspera Morrisona, a następnie w 1991 r. w Monachium założył firmę projektową KGID (Konstantin Grcic Industrial Design). Od tego czasu tworzył meble designerskie, systemy oświetlenia i akcesoria dla wiodących marek (Moroso, Plank, Magis, Lamy, Whirlpool, Krups, itd.).

Jego minimalistyczne w formie produkty zachwycają niezwykłym połączeniem rygoru i humoru. Prace Grcica można oglądać na znanych wystawach międzynarodowych, np. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku oraz w Centrum Pompidou w Paryżu.

Źródło:
http://bene.com/meble-biurowe/konstantin-grcic/

Tom Dixon – ur. w 1959 r.w Tunezji, w wieku czterech lat przeniósł się do Anglii. Porzuciwszy szkołę artystyczną karierę projektanta rozpoczął od przygody ze spawalnictwem, którego nauczył się przy okazji naprawiania swojego motoru. Bez formalnego wykształcenia zaczął tworzyć rzeczy dla samej przyjemności ich wytwarzania, intensywnie badając potencjał dekoracyjny i użytkowy odpadów przemysłowych i surowców wtórnych. Przełomem w jego karierze było spotkanie z promotorem młodych talentów, wielkim Giulio Cappellinim, szefem słynnej włoskiej marki meblowej, który wprowadził do produkcji zaprojektowany przez Toma Dixona S-Chair. Pierwszy znaczący sukces rynkowy Tom Dixon osiągnął jako współwłaściciel firmy Eurolunge, produkując seryjnie Jack Light – lampę z tworzywa sztucznego będącą zarówno siedziskiem, jak i dekoracją. Po objęciu w 1998 r. w sieci sklepów Habitat funkcji dyrektora kreatywnego projektant założył w 2002 r. własną firmę Tom Dixon Ltd. Eksperymentując z nowymi materiałami i technologią produkcji, zdobył ogromną popularność na całym świecie. Równolegle został także dyrektorem kreatywnym fińskiej firmy Artek, założonej w 1934 r. przez samego Alvara Aalto. W 2009 r. Tom Dixon otworzył położony nad wodą w Portobello Dock w Londynie flagowy showroom w którym można zakupić jego meble designerskie. Powstały w tym magicznym miejscu sklep połączony jest z Dock Kitchen — tętniącą życiem restauracją, którą stworzył i prowadzi Stevie Parle — wschodząca gwiazda współczesnej londyńskiej kuchni. Obok pełnej gamy produktów Toma Dixona sklep oferuje także, selekcjonowane przez niego jako kuratora, prace innych, różnej narodowości projektantów i marek.
Znane projekty: Scoop Chair High Back Black Legs, Wingback Chair, Offcut Stool Fluoro, Peg Chairs, Base Light Floor

Źródło:
http://designattack.pl/?p=8055

Patricia Urquiola
została wielokrotnie przez media okrzyknięta najlepszą projektantką.
Urodzona w 1961 roku w Hiszpani Patricia Urquiola, studiowała w Mediolanie ucząc się u znanego współczesnego twórcy architektury Achille Castilioniego.
W 1991 rozpoczęła pracę w mediolańskim biurze rozwoju produktu firmy De Padova, współpracując z mistrzem włoskiego wzornictwa – Vico Magistrettim. W 1998 rozpoczęła współpracę, jako dyrektor artystyczny, z włoską firmą Moroso. Dziś sama jest mistrzynią współczesnego wzornictwa. Z niekonwencjonalną świeżością łączy kobiecy styl i minimalizm. Jej designerskie meble, oświetlenie i takniny są doceniane przez znawców designu.

Skórzane meble to meble tapicerowane najbardziej szlachetnym i najstarszym materiałem obiciowym. Skóra żyje, oddycha, dostosowuje się do temperatury otoczenia, wchłania i wydala wilgoć.


Skóry semianilinowe – to najwyższa pułka skór. Są one miłe i przyjemne w dotyku, niezwykle miękkie i delikatne Skóry z tego gatunku polecane są szczególnie na meble miękkie, puszyste ponieważ potęgują to wrażenie.

Skóry grube - to skóry o najwyższych walorach użytkowych, o grubości 1,3-1,5 mm. (pozostałe grupy skór posiadają grubość 0,8-1,0 mm) Skóry z tej grupy są miękkie i "mięsiste" w dotyku, wytrzymałe na rozciąganie..

Skóry typu selva - są to skóry lakierowane kryte charakteryzujące się odpowiednimi walorami użytkowymi, są najczęściej stosowane w światowej produkcji mebli wypoczynkowych. Dostępne są w największej palecie kolorystycznej.

Skóry antykowane - to odmiana skór o charakterystycznej fakturze, która nabiera swego ostatecznego wyglądu w czasie procesu ręcznego wycierania - antykowania. Dzięki tej technologii uzyskujemy efekt długoletniego eksploatowania mebli. Skóry te często stosowane są do mebli klasycznych.


Jak dbać o meble skórzane?
Meble skórzane, podobnie jak skóra na naszych dłoniach czy twarzy, wymagają pielęgnacji. Sposób oraz częstotliwość czyszczenia i konserwacji zależy od stopnia zabrudzenia oraz intensywności użytkowania Średnio co 3-6 miesięcy należy poddawać meble skórzane czyszczeniu i konserwacji stosując wyłącznie specjalnych środków do pielęgnacji skór meblowych. Prawidłowa i systematyczna pielęgnacja mebli skórzanych zdecydowanie przedłuży ich doskonały wygląd.

Pielęgnacja mebli drewnianych:

Abyśmy mogli długo cieszyć się pięknem naszych drewnianych mebli dobrze jest przestrzegać paru zasad:
- raz na jakiś czas nakładać wosk pszczeli w celu odświeżenia połysku
- unikać umieszczania drewnianych mebli w pobliżu grzejników lub w miejscu, gdzie są narażone na bezpośredni kontakt z podwyższoną temperaturą (np.: żelazko)
- dbaj o stałą wilgotność powietrza w pomieszczeniach
- nie stawiać na bezpośrednio na powierzchni mebli gorących, zimnych, oraz mokrych przedmiotów. W przypadku stołu warto stosować podkładki)
- w przypadku zabrudzenia powierzchni natychmiast zbierz zabrudzenia miękką szmatką lub papierowym ręcznikiem
- nie pisz, nie rysuj na kartce położonej bezpośrednio na blacie, stosuj podkładki wystarczy zeszyt czy gazeta

FOTEL - z francuskiego fauteuil czyli siedzisko zazwyczaj jednoosobowe z oparciem i bocznymi poręczami, mebel komfortowy i reprezentacyjny, dawniej będący atrybutem pozycji społecznej. Warto pamiętać, że określenie "fotel" nie było znane aż do 1636r., wcześniej siadano po prostu na tzw. krzesłach z poręczami (chaise a bras). Przez stulecia fotel stawał się pod względem konstrukcyjnym coraz doskonalszym rozwinięciem krzesła. Znany już w starożytności, ale tapicerowany i bogato dekorowany dopiero od XVII wieku - dziś fotel to nieodzowny towarzysz życia codziennego, który wypracował niezliczoną liczbę odmian różniących się konstrukcją, kształtem i przeznaczeniem. To mebel , który łącząc skrajne dziedziny: rękodzieła, produkcji przemysłowej, sztuki, dizajnu - wciąż żyje aby odgrywać tę samą rolę - służyć nam ma do siedzenia.

Źródło:
http://www.domosfera.pl/wnetrza/1,94387,6760187,Slynne_fotele_XX_wieku.html

Meble wyściełane Dwa elementy: sprężyny i pikowanie wpływają na modyfikację struktury i wygląd mebli wyściełanych w okresie, w którym krzesła, fotele i kanapy przybierają nowe kształty. Sprężyna spiralna, choć używana w przeszłości, została uznana w latach 30-tych XIX wieku za prawdziwą innowację techniczną, umożliwiającą większy komfort, w porównaniu z używanym, klasycznym wyściełaniem włosiem lub trawą.
Technika pikowania, czyli mocowania tkaniny za pomocą guzików obciągniętych materiałem lub metalowych guzów jest podobna do techniki stosowanej w XVIII w., w której w tym samym celu używano węzłów z cienkich nici. W porównaniu z nią gwarantuje większą wytrzymałość i wpływa na estetykę mebla. Guzy nałożone na całą powierzchnię tworzą mniej lub bardziej skomplikowane wzory. Interesujące efekty uzyskiwano stosując guzy i obszycia w kolorach kontrastujących z obiciem mebla. Technika pikowania jest najpopularniejszą techniką tapicerską już od 1840 roku.

Źródło:
http://www.meble.swarzedz.pl/index.php?id=69

Otomana, sofa (z franc. ottomane lub sofa, tur. soffa - kamienna ława) - kanapa turecka, wyściełany mebel, z poduszkami i bocznymi wałkami pełniącymi rolę poręczy i relatywnie miękkim oparciem.
Nazwa pojawiła się w Europie pod koniec XVII wieku wraz z panującą w Europie modą orientalną.


Kanapa (z (łac.) canopeum, (gr.) konopeon - łoże z moskitierą) - mebel o konstrukcji szkieletowej, rodzaj poszerzonego fotela, mieszczącego od trzech do czterech osób, wyściełanego, z oparciem i poręczami. Kanapa weszła w użycie w XVII wieku, w XVIII w. wtedy też zaczeły powstawać jej liczne formy. Różniły się one między sobą wykorzystanymi poręczami oraz rozwiązaniami konstrukcyjnymi oparcia.

Tapicerowanie polega na doborze odpowiedniej tkaniny do mebla, wiedzy o stylach i konstrukcji sprzętów, oraz praktyczna, rzemieślnicza umiejętność. Najważniejsze jest nadanie całości właściwego kształtu oraz proporcji. Najczęściej meble z dawnych epok tapiceruje się metodą tradycyjną, są one ręcznie wyściełanie z użyciem młotka i gwoździ - pozwala to zachować oryginalny i szlachetny wygląd mebla oraz jego formę.

Aranżacja wnętrz

Podstawowe zasady – 7 kroków
– krok 1: podział na strefy funkcjonalne, wyznaczenie usytuowania ścian, wnęk itp.,
– krok 2: wyznaczenie punktów świetlnych, włączników gniazdek – układ elektryki w mieszkaniu,
– krok 3: wybór materiałów na podłogę: płytek, paneli, parkietów, dywanów itp.,
– krok 4: dobór kolorów ścian i oraz materiałów wykończeniowych ściennych,
– krok 5: wybór sanitariatów łazienkowych, sprzętu AGD,
– krok 6: dobór odpowiednich mebli – o właściwych gabarytach i funkcjach oraz wybór lamp – krok 7: wybór elementów dekoracyjnych: roślin, obrusów, karniszy, firan, rolet, zasłon, paneli okiennych, poduszek, obrazów itd.

Najczęstsze błędy projektowe:

– przemieszanie stref mieszkania i kolizje komunikacji ze strefami (np. przejście do kuchni pomiędzy kanapą a telewizorem),
– usytuowanie telewizora w stronę okna,
– niewłaściwe rozmieszczenie stref w kuchni,
– przechowywanie odzieży poza bezpośrednim dostępem z sypialni,
– brak miejsca w korytarzu na odzież i odkładanie podręcznych rzeczy.

Źródło:
http://www.szynaka.pl/meble-poradnik-main-21-105-0-PL.htm